Gururdan ceket, kendimi bildim bileli üzerimde. Bütün ilişkilerimde çıkarıp, bir kenara bırakmam gerektiği zamanlar oldu. Yapmadım. Kenarda bırakılan gurur bir şekilde kırılmış gurur; onu olduğu yerde bırakarak ilerleyebilir misin? Hadi ilerledin, vardığın yerde mutlu olur musun? Sanmıyorum.
Günlük hayat içerisinde, hesaplanmamış şekilde yaşanan gurur incinmesi başka. İncinir, düzeltmen gereken bir şey varsa düzeltir, yoluna devam edersin. Ama bir yerlerde tıkanmış bir şeyi yoluna koymak için, kendi arzunla gururu bir kenara bıraktığın zaman, yaşanacak incinmeyi göze almış oluyorsun. İncinirsen, kendine olan sevgin, saygın azalıyor. Ne gerek var?
Kalbimin kapılarını sonuna kadar açıp, alabildiğine içten, varımı yoğumu ortaya sererek yaşarken, paylaşmak yerine zora sokulmayı sevmiyorum. Ceketi çıkartırsam devam edebileceğim noktaya geldiğim zaman, o noktaya en afillisinden bir selam çakarak istikamet değiştiriyorum. Mis gibi.
Gururu kenara bırakarak devam edilen her hikayede kalp kırıklığı biriktiriliyor ve o gün olmasa bile günün birinde hem kendini, hem karşı tarafı suçladığın bir mutsuzluğun içinde buluyorsun kendini.
Hiç kimse yada hiçbir olay, kendime olan sevgi ve saygımı koruduğum süre boyunca hissettiğim mutluluğu yaşatacak güce sahip değil.
Period.
