Kendime de çevreme de eziyet olduğum bir dönem geçiriyorum son zamanlarda. Bulunduğum kalıba sığmaya çalıştıkça dar geliyor, sıkılıyorum, sıkışıyorum.
Kendi tercih ettiğimiz tüm yollara umutla çıkıyoruz. Emek veriyoruz. Ben çok emek veriyorum. Mükemmel olsun istiyorum, bütün sınırlarımı kaldırıp var gücümle koşturuyorum. Bazen yoruluyorum. Yorulunca istiyorum ki durayım. Bir müddet kafamı başka yöne çevireyim de tekrar güçleneyim. Toparlanayım da öyle döneyim. Öyle olmadığında tadım kaçıyor çünkü. Tadım kaçınca çekilmez oluyorum.
Ulaşmayı dört gözle beklediğin zaman dilimlerin, ufak kaçış planların, belirli zamanlarda var olan koşturmacadan bir müddet uzaklaşacak kesinliklerin olmadığında kafesin içindeki çarkta var gücüyle koşan hamster'dan tek farkın farkındalığın oluyor.
'Havada uçan kuş olayım', 'çimlerin üzerinde uyuyan kedi olayım' gibi fantastik istekler değil. Soluklanıp, güç toplayıp, yenilenip kaldığın yerden koşabilme arzusu. Sürekli aynı şeye bakarsan körleşiyorsun. Hayat körleşmek için çok kısa.
Mevcut durumun gerektirdikleri ile meşgul olurken araya o 'muhteşem, unutulmaz' zamanlardan serpiştirebildiğin ölçüde dinç, mutlu ve arap atı havasında oluyorsun. Mevcut olan düzeninin dışında, bambaşka bir sabaha, bambaşka duygularla uyanmadıkça, bir önceki günü düşündüğünde kalbin çarpmadıkça, anı olabilecek anlar biriktirmedikçe aynı döngü içerisinde eriyip gidiyorsun.
Bazılarımız için şartlar bu şekilde en azından. Kendini nasıl yetiştirdiğin, hangi bölümü neden okuduğun, neden uzaklara gittiğin, uzaklardan neden döndüğün, neden kaldığın, neden gitmek istediğin hepsini aynı 'yaşamış olduğunu hissetmek' arzusu yönetiyor. Bir kere gidince, yapabildiğini görünce, kendini bilince de 'şartlar böyle, nefes almadan koş' mottosu işlemiyor.
Yukarıda anlatmaya çalıştıklarıma artı olarak, ben iki kişi yaşamaya karar verdiği an, tüm hayatı karşı tarafın ihtiyaçlarına göre şekillendiren ve bunu normalleştiren bir karakterim. Her şey eksiksiz olsun,ben gerektiğinde fedakarlık, gerektiğinde telafi ederim. Soluk almadan koşarım, yeter ki huzur olsun. İhtiyacım olduğunda ben de anlaşılırım 'belki'. Oradaki 'belki'nin karşılığını hiç bir zaman anlaşılmış gibi alamadım. Kendimi anlattım, hiç saklamadım. Hayat devam ederken, karşı taraf kendi ihtiyaçlarını ve planlarını hak olarak karşıma çıkartırken kendimi çoğu zaman 'sus payı' ile baş başa buldum. Bütün samimiyetlere, çabalara, varını yoğunu ortaya koymalara karşılık önerilen sus paylarını da önerildikleri masanın orta yerinde bıraktım.
Bırakmaya da devam edeceğim.
Kimse kimseden, hiç kimse kişisel huzur, başarı, mutluluk hedeflerinden daha önemli değil.
Kim ve nasıl bir beklenti içinde olursan ol:
Yolo!
Bunlar da Coelho'nun Simyacı'sından geliyor, anlatmaya çalıştıklarım pekişsin diye:
*"Her zaman, ne istediğini bilmek zorunda olduğunu anımsa."
*- Öyleyse neden yüreğimi dinlemek zorundayım?-Çünkü onu susturmayı hiçbir zaman başaramazsın.
*Gizin kökü şimdidedir, şimdiye dikkat edecek olursan onu iyileştirebilirsin ve şimdiyi değiştirebilirsen daha sonra olan da iyi olacaktır.*En karanlık an şafak sökmeden önceki andır.
*Benim yalnızca şimdim var ve beni sadece o ilgilendirir. Her zaman şimdide yaşamayı başarabilirsen, mutlu bir insan olursun.
Ve son olarak;
*Bir gün kalkacaksınız ve hep hayal ettiğiniz şeyleri yapmaya vakit kalmamış olacak. Şimdi tam zamanı. Harekete geçin.
Şunu da şuraya bırakayım, özlemişim:
